مدار 360 درجه شعر

برگ پائیزی مینویسد خط خاطرات را

برگ دفتر ننوشته از فصل خزان را

قفل کوچک ندارد دفتر ندارد مداد ندارد

و فصل ندارد یک دفتر ذهنی از روشنایی

راه روشن ,مسیر پیدا و دفترها گمشده

کدام خطوط تاریخ دفتر دارد و کدام دفتر خاطرات

هیچ خاطره ای نیست همه رفته اند

همه  تا غروب گمشدگی رفته اند

اینجا ساعت صفر هست مدار سیصدو شصت درجه

/طلوع/

به تب شعر باران بشو
شور بشو مثنویه رود بشو
شکر بریز
عسل بریز
دو بیتی ختم بریز
ماه بشو
شور دل ما بشو
بهار جانان بشو
شاه غزل خوان بشو
به تار این دل غمین نور بشو
شکن شکر به قهوه ی تلخ اثر مرحم این درد بشو
تا شکنی زخود برون به هم شوی زخود به او
لعل تب هجر تو آسان نبود
مرگ غم دل فراوان نبود
به صبح امید شکن برون بیا
به هم زنی همی زمن طلوع بیا
تار بزن
به شهر غم ساز بزن
ماه من از مه شکنی برون بیا
برون زجا ز ریشه ی فزون بیا
تشنه لبیم تشنه ی تو برون بیا
طلوع بشو
کمی زما زنور بشو
غم شدم از قند دلت که آب شود زغم چرا
چینو چنان دگر بشو
دگر زحال من بشو
مرحم درد من بشو
حسام الدین شفیعیان

پروانه بشو

نگاه میکنی عمق پیله را که پروانه شوی
همره عشق چو دیوانه شوی
در چنان چون چرا چنین چگونه شعر شوی
از فکرو خیال خود شعری زده ای
با فتح چنین چون چنان گل زده ای
آخر شعر برای خط زدن نقطه سر خط ویرگول زده ای
حسام الدین شفیعیان

چون عصر رنسانسی تو

فاتح قلب های جهانی تو

مثل دزیره ناپلئون حرفهای نبرد عاشقی برای فردایی تو

مثال شعری چون  شمع در بادی تو

توی قصه های تاریخ کهن چون عصر رنسانسی تو

قصه های زندگی

ریل پر از قصه های قطار

قطار پر از غصه های هم قطار

ریل شمالی یا ریل جنوبی

تمام امتداد مسافران رفتن هست

سوز سرمای قصه دارد قصه ها

درون فصل نبودن از قصه ها

تمام ابر متراکم فصل پائیزم

روی ماه مینویسم پائیزم

ماه را دور زده ام تا خود صبح

ماه قصه های ناسروده از پائیزم

اینجا ندارد باران قصه ای دیگر

من سر خط قصه های ماه تمام نشده از نصفه ی پائیزم