نو

آشفتگی ازلی کیهان و اقیانوس ازلی، نون (Noun) یا نو (Nu) نام دارد که پیش از آفرینش، نطفهٔ همه چیز و همهٔ موجودات زنده را پدید می‌آورد. در نوشته‌ها، او را پدر ایزدان نامیده‌اند، گاه او را به گونهٔ شخصیتی تصویر کرده‌اند که تا کمر در آب جهیده و دست‌هایش را بالا گرفته تا ایزدانی را که از سوی او فرمان یافته‌اند، نگاه دارد

آمیتابه

آمیتابه (به سانسکریت: अमिताभ, Amitābha) که نامش از واژهای سانسکریت گرفته شده است، بودای تفکر و مراقبه و حیات نامحدود هم خوانده می‌شود. در چین با عنوان «اومیتوفو»، در کره «آمیتا» و در ژاپن «آمیدا» خوانده می‌شود، بودای روشنایی و نورِ نامحدود است. او سوگند خورده است هر کسی را که از روی عقیده و ایمان او را بخواند، نجات داده و در تولد بعدی وی را در سرزمین پاک به دنیا خواهد آورد.

میترا (ودایی)

میترا (انگلیسی: Mitra) یک الوهیت (خدا) در فرهنگ مردمان هندوآریایی است که عملکرد آن با زمان تغییر کرده‌است. در سنگ‌نبشته میتانی میترا به عنوان یکی از حافظان «پیمان» مورد استناد قرار گرفته‌است.

میترا در درجه اول در ترکیب دواندرای «میترا-وارونا» ظاهر می‌شود که اساساً همان ویژگی‌های وارونا به تنهایی، به عنوان نگهبان اصلی رتا ṛtá «حقیقت، نظم». در متون ودایی فقید و براهمانا، میترا به‌طور فزاینده ای با نور سپیده دم و خورشید صبحگاهی همراه است (در حالی که وارونا با عصر، و در نهایت شب همراه می‌شود). در متون پس از ودایی - که در آن میترا عملاً ناپدید می‌شود. - میترا بعدها به الهیات حامی دوستی تکامل یافت، و چون او «دوست» است، حتی زمانی که مقدس است، از همه خشونت‌ها بیم دارد.

«میترا-وارونا» خدایانی هستند متحد و متفق که به یاری و کمک هم کار بندگان و احوال طبیعت را سامان بخشیده و این توافق و پیوستگی در آنان چنان است که حتی سوار گردونه‌ای با دو چرخ می‌شوند البته در این‌جا از میترا نور و روشنایی یا خورشید استنباط می‌شود، آسمان نورانی، آسمان و خورشید و در پرتو این معنا است که رمز این به هم پیوستگی روشن می‌شود.

میترا-وارونا، تظاهر هماهنگی دو خداوند بزرگ و قدرتمند است که در ریگ ودا در طول زمان صفات و کارایی وارونا به تدریج به میثرَ/میترا منتقل می‌شود. ترکیب فوق در اوستا به صورت میثرَ/اَهورَ درآمد اما در اینجا اغلب صفات و کارایی میثرَ به اَهورَه و پس از آن به سروش منتقل می‌شود.

کریشنا

 آموزش‌های مهمی را در زمینهٔ شناخت روح، خداوند، و سه راه رسیدن به خداوند  میدهد.طبق این دو منظومه و همچنین تعدادی از پوراناهای هند، کریشنا یکی از اوتاره‌ها یا ظهورات خداوند ویشنو بر روی زمین است.ویشنو دومین ایزد از ایزدان سه‌گانه هند است.

درآئین هندو سه وجه از خداوند معرفی می‌شود و هریک از شاخه‌های هندو یکی از این وجوه را به عنوان وجه اصلی و منشأ دیگران تلقی می‌نمایند. این سه وجه عبارتند از:

1- وجه بدون فرم خداوند که مانند نور خورشید در همه‌جا گسترده‌است. این وجه خداوند بیشتر موضوع اوپانیشادها است.

2-وجهی از خداوند که در دل تمامی اجزاء، پدیده‌ها، و در قلب هر انسان حضور دارد.

3- وجه دارای فرم که در قلمرو روحانی خود، خارج از جهان مادی سکونت دارد.

.Neptune (mythology).

بر قلمروهای بهشت، جهان زمین (از جمله عالم اموات) و دریاها ریاست دارد.Neptune’s father was Saturn, a mighty being who served as lord of the universe. His mother was Ops (or Opis), a primordial goddess of the earth.

Neptune was thought to wield a trident—a three-pronged thrusting weapon used by Mediterranean fisherpeople for centuries. Many depictions of Neptune also featured him riding a chariot pulled either by horses or mythical seahorses; the latter were generally portrayed as horses with fish-like bodies and fins.

By and large, the Roman deities were less distinct and defined in comparison to their Greek counterparts. This was particularly true of Neptune, who joined the Roman pantheon much later than other key deities. According to some calculations, Neptune did not emerge as a deity of common worship until the fourth century BC—nearly four hundred years after the founding of Rome. There are indications, too, that Neptune’s precise role in the Roman mythos was unclear for centuries following his introduction. Despite Neptune’s late arrival, many Roman authors presented him as an original member of the Roman pantheon and an important player in the founding of Rome.

نپتون دریا را در تلاطم از هیاهوی وحشی دید، طوفان رها شد و آب های ساکن از پایین ترین اعماق خود به جوش آمدند. او سخت مضطرب شد و با نگاه به اعماق، چهره ای متشکل بر سطح آب درآورد... و سریعتر از قول خود دریاهای متورم را آرام می کند، ابرهای جمع شده را به پرواز در می آورد و خورشید را باز می گرداند.