4. و اگرچه خداوند همۀ خادمان خود، انبیا را بارها نزد شما فرستاده است، به آنها نیز گوش نگرفته و به سخنانشان اعتنا نکردهاید.
31. صدای غوغا تا به کَرانهای زمین خواهد رسید،زیرا خداوند علیه قومها اقامۀ دعوی خواهد کرد؛او آدمیان را جملگی به محاکمه خواهد کشید،و شریران را از دم شمشیر خواهد گذرانید؛“این است فرمودۀ خداوند.
35. نه شبانان را پناهی خواهد بود،و نه رؤسای گله را گریزی.
3. شاید گوش فرا دهند، و هر یک از ایشان از راههای شریرانۀ خود بازگردند، تا از رساندنِ بلایی که به سبب کردار پلیدشان قصد آن نمودهام، منصرف شوم.
10. زیرا آنان برای شما به دروغ نبوّت میکنند، و این نتیجهای نخواهد داشت جز این که از موطن خویش دور شوید و من شما را بیرون برانم تا نابود گردید.
15. خداوند چنین میفرماید: من آنان را نفرستادهام، بلکه آنان به نام من به دروغ نبوّت میکنند، که نتیجهای جز این نخواهد داشت که من شما را بیرون برانم و شما با انبیایی که برایتان نبوّت میکنند، هلاک شوید.»
8. انبیایی که از روزگاران کهن، پیش از من و تو بودهاند، بر ضد سرزمینهای بسیار و ممالکِ عظیم به جنگ و قحطی و طاعون نبوّت کردهاند.
6. حال بپرسید و ببینید:آیا مرد میتواند بزاید؟پس چرا هر مردی که میبینم،همچون زنی در حالِ زا، دست بر شکم دارد؟چرا رنگ از همۀ رخسارها رفته است؟
9. بلکه ایشان یهوه خدای خود و داوودْ پادشاه خویش را که برای ایشان برمیانگیزم، خدمت خواهند کرد.
14. همۀ یارانت تو را از یاد بردهاند،و کسی در اندیشۀ تو نیست؛زیرا که تو را به ضرب دشمن مبتلا ساختم،و به تأدیبِ خصمِ بیرحم سپردم؛از آن رو که تقصیر تو عظیم است،و گناهانت بیشمار.
21. حاکم ایشان از خودشان خواهد بود،و رهبرشان از میان خود ایشان بر خواهد خاست؛او را نزدیک خواهم آوردو او نزدیک من خواهد آمد؛زیرا کیست که خود جرأت کندنزدیک من آید؟»این است فرمودۀ خداوند.
41. از نیکویی کردن به ایشان شادمان خواهم شد و ایشان را به امانت خویش و به تمامی دل و جان خود در این سرزمین غرس خواهم کرد.
3. مرا بخوان که تو را اجابت خواهم کرد و تو را از چیزهای عظیم و مخفی که ندانستهای، آگاه خواهم ساخت.
15. شما در این زمان توبه کردید و آنچه را در نظر من درست است، به جا آوردید و هر یک برای همسایۀ خویش به آزادی ندا کرده، در خانهای که نام من بر آن است، در حضور من عهد بستید.
9. و خانهای به جهت سکونت نساختهایم و تاکستان و مزرعه و بذر برای خود نگرفتهایم.
19. کجایند آن انبیای شما که برای شما نبوّت کرده، میگفتند: ”پادشاه بابِل بر ضد شما و بر ضد این سرزمین نخواهد آمد“؟
4. پس صاحبمنصبان به پادشاه گفتند: «این مرد باید کشته شود، زیرا با سخنانی که میگوید، دستان سربازانی را که در این شهر باقی ماندهاند، و دستان تمامی مردم را سست میکند. او نه سعادت این قوم، بلکه سیهروزیشان را خواهان است.»
5. اما سپاه کَلدانیان ایشان را تعقیب کردند و در دشتهای اَریحا به صِدِقیا رسیدند و او را گرفته، به رِبلَه در سرزمین حَمات نزد نبوکدنصر پادشاه بابِل آوردند، و او بر محکومیت وی حکم بداد.
8. کَلدانیان کاخ سلطنتی و خانههای مردم را به آتش کشیدند و دیوارهای اورشلیم را ویران کردند.